Då far køyrde bil

Då far køyrde bil, del 3.

Prosadikt av Halvard Mikal Sæbø
Forfatterstudiet, Universitetet i Tromsø, 2006.

Grytidleg om morgonen. Søndag.
Alle sat klare i volvoen. For å dra til fjells. Ski på taket. Svære matpakkar som mor hadde pakka. Digre tubar med svart klister. Termosar med kakao. Kvikklunsj. Appelsiner.
Det krevde lang tids planlegging å leggja ut på ein slik ekspedisjon. Sjølve skituren var nå ein ting. Men bilturen til og frå fjellet var det vanskelegaste. Fordi me budde på ei øy. Og på ei øy var me avhengige av ferja. Og ferja gjekk berre annakvar time. Og den hadde som regel ikkje plass til alle bilane. Og viss me var for seint ute, måtte me stå i kø i to timar. Og dermed ville me ikkje finna parkeringsplass på fjellet.
Og: Det var mange på øya som hadde tenkt seg til fjellet på ein slik dag som denne.

Men far var sjølve eksperten i denne konkurransen. Han hadde tenkt ut alt.

Då me kom til ferjestøet, kunne me sjå ein uendeleg kø av bilar som venta. Med ski på taket. Dei hadde altså stått opp endå tidlegare for å sikra seg ein plass.
Far køyrde forbi heile køen. Forbi ei rad med måpande fedre. Og stilte seg lengst framme, i ei anna fil.
Han hadde nemleg ringt og bestilt plass på ferja, kvelden før.

Då ferja nærma seg fastlandet, så syda og koka det om bord. Alle fedrene sat i bilane og rusa på motorane. Dei prikka nervøst med fingrane på rattet. Den store styrkeprøven; Sjølve kapplaupet til fjells skulle snart byrja.
Framme i baugen myldra det med ungar og mødre. Det var nemleg ein svært streng regel på den tida. Som sa at ingen passasjerar fekk lov å sitja i bilen, når fedrene køyrde om bord og av ferja.
Men far hadde glatt oversett den regelen, denne dagen.
Så når alle dei andre fedrene stoppa bilane på ferjestøet for å sleppa resten av familien inn, så runda far mesteparten av gjengen og var nestan først på vegen. Til fjellet.

Ei lang rekke med bilar susa så av gårde.
Dei på fastlandet haldt seg stort sett innandørs når alle på øya var på veg til fjellet. Det var tryggast.
Vegen svinga seg rundt omkring. Fedrene vakta på kvarandre. Etter nokre kilometer opna vegen seg i ei lang, oversiktleg strekke. Den blei kalla for ”Stripa”.
Fleire av bilane skvatt ut i venstre felt. Det var nå ein skulle skilja mann frå mus.
Far haldt seg i venstre fila på strekka. Augene hans smalna. Me ungar i baksetet sat oppglødde. Fekk med oss kvar minste detalj. Stirra på speedometeret. Kanskje han kunne slå rekorden i dag. Mor haldt den høgre handa fast i handtaket over vindauget.
Me rulla opp på sida av ein folkevognsbuss. Fullasta med ski og ungar. Dei var frå øya dei òg. Den siste hindringa. Far smilte og lo. Han vinka til den andre sjåføren. Som berre såg stivt og morskt framfor seg.
Me var i leiinga.

Vel oppe på fjellet var det å pakka ut og spenna på seg skia i ein fei. Me ungar hadde ein unik moglegheit til å få mangfoldige kilometer nedskreve i boka vår. Mange fleire enn det andre ungar på den snøfattige øya kunne få. Dei ungane som ikkje drog til fjells. Og til slutt kunne me få eit bronsemerke. Me spurta i veg. Blei varme og svette under den alt for tjukke ullgenseren. Kjende blodsmaken.
Mor lunta bakerst for seg sjølv. Ho hadde smurt på eit så tjukt lag med svart klister, at ho kunne gå rett oppover det bratte fjellet. Og etterpå gå rett ned igjen i same tempo.
På toppen av fjellet. Hiva i seg brødskivene. Kakao. Kvikklunsj. Appelsiner.
Så susa ned igjen.
Nå var det nemleg viktig å starta tidleg. Slik at me kom først til ferja.