Magiske tonar

Magiske tonar
Av Halvard Mikal Sæbø

Flyturen
-Kan eg få låna eit av blada dine?
Det kunne han. Men han såg aldri i det.
Spørsmålet fungerte som innleiinga på ein samtale. Og kontakt mellom han og meg.
Ny kontakt mellom oss; to menn som aldri hadde sett kvarandre før. Men som kanskje kom til å skapa noko ut av denne nye kontakten.
Me sat på eit fly som akkurat hadde tatt av og var på veg oppover. Langt opp.
Eg hadde med meg to blad. Eit om datamaskinar. Og eit anna som òg handla om datamaskinar. Framfor meg kunne eg sjå ei mengd med seter som bar på tause menneske. Omgitt av det monotone og keisame kabinsuset. Når eg såg ut flyvindauget, kunne eg konstatera at himmelen var blå. Og at skyene var langt der nede. Og kvite. Ikkje grå, slik eg hadde erfart for nokre minuttar sidan.
Spørsmålet frå andre sida vekka meg ut av den vanlege "nå sit eg igjen på eit fly, ser mange stolar med tause menneske, høyrer eit monotont sus og ser på kvite skyer"-følelsen.

Han som hadde stilt spørsmålet, tok imot bladet og byrja straks å fortelja om seg sjølv. På amerikansk-engelsk.
-Sikkert ein typisk, snakkesalig amerikanar, tenkte eg først.
Ein slik som har så lett for å ta kontakt. Men som forsvinn like lett som han kom.
-Ein nordmann er som eit egg, hadde nokon sagt ein gong. Nordmannen har eit hardt skal utanpå som det er vanskeleg å bryta gjennom. Men når ein først har kome gjennom skalet, kjem ein lett vidare og rett inn til plomma.
Som slike høve når ein nordmann tar ein gjest med seg til hytta.
Ein amerikanar skulle visst vera det motsatte av eit normalt egg. Veldig lett å koma til gjennom eggekviten, men aldri inn til plomma.

Men denne karen var opprinneleg italiensk, kunne han fortelja.
Som hadde budd lenge i Hollywood. Som hadde tent ein del på diverse filmproduksjonar. Som nå budde på ein landstad i Sverige. Og som hjalp unge filmregissørar.
Han hjalp dei i gong. Og når dei byrja å tena pengar, tok han ein provisjon.
-Og du?
-Eg skriv. Og eg syng, fortalte eg.
-Og eg har ein kjærast som malar.
Tenkte det var nok å fortelja om det som eg sjølv tykte var mest spanande.
Eg fortalte litt om kva eg skreiv og kva eg sang og kva ho malte, då han brått avbraut med å skyta handa fram og dra ned dekselet på flyvindauget. Han drog det så fort ned at det kom eit lite smell. Og eg forstod at me ikkje lenger skulle ha anledningen til å sjå på den blå himmelen med dei kvite skyene under.
Det plutselege mørket rundt oss fekk meg til å stoppa opp i forteljinga om meg sjølv.

Augene hans hadde endra seg. Blitt direkte. Litt meir kvasse.
-La oss ta ein leik, sa han.
-La oss skriva ein sangtekst. Eg skriv første linje. Du andre og så vidare.
Eg blei litt usikker. Sjølv om eg skreiv og sang, hadde eg aldri skreve ein sangtekst. Eigentleg burde det vera den mest klare kombinasjonen. Tenkte at det i grunnen var ganske dumt at det ikkje var slik.
Han tok ikkje omsyn til den usikre tanken min. Hadde allereie fiska opp ei lita notatblokk og skreve den første linja.

"My girl she paints music".
Han leverte pennen og notatblokka til meg.

Nokon gonger skjer det slike openbaringar. Når ein tar sitt første stup ut i bassenget. Syng den første sangen. Skriv den første teksten. Og oppdager at det glir så lett.

"Music paints my girl", svara eg i notatblokka.
Teksten flaut vidare. Dansa frå sky til sky. Under ein blå himmel me ikkje kunne sjå bakom dekselet på flyvindauget.

"My girl she paints music
Music paints my girl
to a silent song of rain
the song goes down, down, down
to the underworld
the borders crumble into darkness
mountains fall into broken music.
My girl she paints this music.
And the music paints my girl."

Me såg på teksten saman. Diskuterte litt kva me kunne endra. Han reiv arket ut av notatblokka og ga det til meg.
-Sjå om du kan laga ein sang av det, sa han.

Han fortalte meir. Snakka om korleis ulike, kulturelle uttrykk kunne kombinerast. Om nye måtar å opptre på. Om å invitera kven som helst til å koma saman og opptre, kvar med sine kvalitetar. Om å viska ut avstanden mellom artist og publikum. Om bruk av datateknologi til å opptre saman på tvers av landegrenser.
Han blei meir og meir ivrig. Han lente andletet nærare. Blikket hans blei meir og meir intenst. Bora seg fast i meg. Han byrja å slå peikefingeren i skuldra mi, medan han snakka. Så det nestan gjorde vondt.
Og intensiteten hans smitta over på meg.
Fekk meg til å snakka om mine mest høgtsvevande idear.
Ei lysstråle frå vindauget ved stolraden framfor traff oss.
Han byrja å vri seg meir og meir på setet. Rugga fram og tilbake, medan eg snakka. Blikket hans slapp taket i meg. Flaut omkring i flykabinen. Han pusta tungt. Og raskt.
-Kva heiter du, braut han av. Igjen.
Eg ga han namnet.
-Er det norsk? Kva betyr det?
Augene hans rulla ustyrleg rundt omkring, medan han spurte.
Eg fortalte ei kort historie om ein viking som blei heilag fordi han redda ei jomfru, før han blei drept.
-Fekk han sjangsen til å knulla henne før han døydde?
Blikket hans festa seg igjen. Augebryna spissa seg til eit lurt, mørkt flir. Samstundes som små svettedråpar viste seg på panna hans.
-Det seier historia ingenting om, svara eg.
Han flirte igjen. Men sa ikkje meir.

Flyet landa.
Han reiste seg raskt. Tok ein kjapp avskjed og gjekk framover i flykabinen.
Eg gjekk litt bak han i korridoren på flyplassen. Han var allereie i ivrig passiar med ei ung jente. Snakka fort og intenst med henne.
Blikket mitt senka seg nedover kroppen hans. Langsmed ryggen. Eg hadde ikkje for vane å saumfara ein mannskropp på denne måten. Men eg måtte berre sjekka. For eg følte meg etterkvart sikker på at eg hadde kjent han igjen. At eg hadde truffe han før. Manifestert i andre.
Stort sett hadde eg sett han frå scenen. Denne personen som kunne stå heilt bakerst i konsertlokalet. Med mørke klede. Urørleg. Med eit intenst blikk. Som danna eit usynleg kraftfelt mellom han og meg. Upåverka av det rørete publikumet framfor.

Viss det stemte...
Så hadde eg aldri hadde vore så nær som denne gong.

Og det stemte.
Når han gjekk bortover korridoren på flyplassen i ivrig prat med jenta, kunne eg sjå det.
Frå rumpa og nedover det eine låret hans kunne eg skimta at buksa hans bula litt ut frå noko langt og smalt.
Det rørte seg sakte frå side til side nokre få centimeter. Buksa hindra det i å røra seg meir.
Det var ikkje til å koma i frå.
Det var den kjente rørsla til ein leikande hale.

the way you love me

Bloggen til forfattarstudentane

I denne bloggen blir det lagt inn tekstar frå studentar ved Forfattarstudiet, Universitetet i Tromsø, 2006/2007.
Sida kan brukast til ferdige og uferdige tekstar. Medstudentar og andre kan gi tilbakemelding og råd undervegs og etter skriveprosessen.